Οι ανθρώπινες σχέσεις...
ότι πιο δύσκολο...περίεργο...αλλόκοτο...εγωιστικό...εύκολο...
παράδεισος...κόλαση...πόνος...χαρά...δόσιμο...απαίτηση...
μοίρασμα...ονειρέματα...αγάπη...απογοήτευση...φιλία...
αλήθειες...ψέματα...υπερβολές...αδιαφορία...

θα μπορούσα να γράφω μου φαίνεται για ώρες...
λέξεις σκόρπιες...συναισθήματα...αντιφάσεις...
και για τον κάθε ένα η κάθε μια να αντιπροσωπεύει τις σχέσεις του...όχι κατά ανάγκη οι ίδιες λέξεις τα ίδια συναισθήματα...
ούτε και πάντα τα ίδια...σκεφτείτε το...
μπορεί σε μια μέρα...ώρα...μια στιγμή να περάσουν από μέσα μας διαδοχικά όλα τούτα...και άλλα τόσα...

Όταν έχω εσένα...

το τραγούδι αυτό δεν το είχα ακούσει...
μια αγαπημένη φίλη μου το έστειλε πριν από λίγους μήνες και το λάτρεψα αμέσως...

                                 

Τραγούδησε για την κατεχόμενη πόλη μου...

                                   
για τους αγνοούμενους...

για το Σολωμού..

.
γι αυτά και τα τόσα αλλα που μας χάρισε...σήμερα που κλείνει ο κύκλος της ζωής του εδώ...ένα μεγάλο Αντίο για ένα Μεγάλο αλλα πάντα ταπεινό Άνθρωπο...τελικά οι πραγματικά Mεγάλοι είναι πάντα ταπεινοί...
Καλο Παράδεισο Δημήτρη...
Χαιρετισμούς στο Μάριο...το δικό μας...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ! 
 (Άγιος Σεραφείμ του Σαρωφ)

πολύ τον αγάπησα τον Άγιο Σεραφείμ...

που ολόχρονα ο χαιρετισμός του αυτός ήταν

Χριστός Ανέστη! σε όλους...για όλους...

μικρούς, μεγάλους, νέους και γέρους

ασθενείς και υγιείς...μαύρους, κίτρινους, άσπρους...

Χριστός Ανέστη!

Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε για σένα για μένα...

για τον κάθε ένα ξεχωριστά

Ας είναι η Ανάσταση Του καθημερινό βίωμα μες τη ψυχή του κάθε ενός μας...

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Κοιτάζω ένα κλωνάρι που ανθίζει.
Η φύση ξέρει την αλήθεια της.
Ανασαίνω.
Ολουθε απλώνονται δρόμοι,σε στεριά και θάλασσα.
Σ' ένα απαλό Θάμπος ικετεύω:
"Ερχου Κύριε Ιησού".

-Γ. Ματσαγγιδης-

Καλή Μεγάλη Βδομάδα εύχομαι σε όλους

1η Απριλιου‏

Ήταν μόνο 17 χρονών...και έγραφε αυτά...

Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας,
κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα,
κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό.
Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε.
Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο.
Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.
Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Γειά σας παλιοί συμμαθηται. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
 Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο,
ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.
στις 25 Φεβρουαρίου του '56 ενώπιον των "δικαστών" του...

Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε.
Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο

τι κι αν ξεσηκώθηκε η Κύπρος και όχι μόνο...
οι παλικαράδες Εγγλέζοι απορρίπτουν την απονομή χάριτος
ήταν μόνον 18 χρονών όταν οδηγήθηκε στην κρεμάλα
γράφει στο τελευταίο γράμμα...

Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα.
Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα.
Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου.
Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.
Απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου του 1957

Οι ήρωες του αγώνα 55-59 ήταν πολλοί απλά στάθηκα στο Μικρότερο των Μεγάλων

ήμουν έτοιμη να κλείσω τούτη την ανάρτηση αλλά να με συχωρέσετε που θα την μεγαλώσω...
θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια λεπτομέρεια που όσα χρόνια και αν έχουν περάσει...
όσες φορές και αν ακούσω γι αυτό το γεγονός  συγκλονίζομαι...πρόκειται για τους γονείς του ήρωα Γρηγορη Αυξεντίου...

Όταν οι Εγγλέζοι κάλεσαν τον Πατέρα του να αναγνωρίσει το πτώμα του αυτός εξερχόμενος του νεκροτομείου βγήκε με ένα χαμόγελο...
ο οδηγός που τον περίμενε που αν δεν με απατά η μνήμη μου ήταν ο κύριος Τριανταφυλλίδης πρώην Γενικός Εισαγγελέας και τότε νεαρός δικηγόρος
που βοηθούσε τους αγωνιστές...αφού τον είδε να χαμογελά σκέφτηκε με ανακούφιση πως σίγουρα δεν ήταν ο Αυξεντίου αυτός που έκαψαν οι Εγγλέζοι
μπαίνει στο αμάξι ο Λεβέντης Πιερής και αφού απομακρύνθηκαν...έβαλε τα κλάματα...
-Κύριε Πιερή γιατί κλαις;...αφού δεν ήταν ο Γρηγόρης...
-Όχι γιε μου ήταν...αλλά δεν θα αφήσω τους σκύλους να με δουν να κλαίω...


το δε Επικήδειο Λόγο της Μάνας του ήρωα μελοποίησε ο Γιώργος Θεοφάνους ...

...............................................

Χαλάλιν της Πατρίδος μου
ο γιος μου η ζωή μου
τζι αφού εν επαραδόθηκεν
τζι έμεινεν τζιαι σκοτώθηκεν
ας έσιει την ευτζιήν μου
.....................................


τέτοιοι γονιοί μεγάλωναν τέτοια παιδιά...




ΥΓ

-σίγουρα τη φωνή της Μαρινέλλας δεν θα την αμφισβητήσω...
μα σε τούτο το "τραγούδι" προσωπικά πιστεύω πως μια κυπριακή φωνή θα ήταν καλύτερα...
γιατί εδώ το κάθε τζιαι...έχει τη σημασία του...
-Γιώργο μου σ ευχαριστώ που με το mail σου μου το θύμισες ...
-Δημήτρη ο Θεός να σε αναπαύσει...
πάντα μέσα στις προσευχές μου θυμάμαι το όνομα σου...
γιατί στην ηλικία των 22...έστω και τόσο αργά
(μέσα σε ένα βράδυ...εκεί στη Κόρινθο...)...

με έμαθες να αγαπώ την Ελλάδα...
και να μπορέσω έτσι να "διαβάσω" το DNA μου...

-Η σημερινή μέρα μόνο για γιορτές δεν είναι...

γιορτάζουμε λέει την Ανεξαρτησία μας...
Την ποια;...την μισή Κύπρο την κρατούν οι Τούρκοι
το 1/4 του αλλου μισού οι Εγγλέζοι...
ας είναι όμως η σημερινή μέρα μέρα τιμής
για όσους έδωσαν τη ζωή τους για τούτον τον τόπο
...μια στάλα γης που αναπαμό δε βρίσκει...